Jak złapać czytelnika (z 7 tajemnicami naukowymi)

Jak podpiąć czytnik? To może brzmieć jak trudne pytanie, ale wszystko sprowadza się do jednego. Fabuła.

Historia jest uniwersalna. Nie ma społeczeństwa na ziemi, które nie opowiada historii. Nic dziwnego, bo historie urzekają nas w sposób, w jaki nic innego nie jest w stanie.

A jednak do niedawna opowieść była postrzegana przede wszystkim jako zachwycająca forma rozrywki. Jasne, myśleliśmy, że historie sprawiają, że życie jest o wiele przyjemniejsze, ale nie odgrywają one niezbędnej roli, jeśli chodzi o przetrwanie.

Zło!

Okazuje się, że historia była kluczowa dla naszego przetrwania od pierwszego dnia. Przeciwstawne kciuki pozwoliły nam się trzymać, historia podpowiedziała nam, czego się trzymać. Historia pozwoliła nam wyobrazić sobie przyszłość i przygotować się na nieoczekiwane.

Podobnie jak jedzenie smakuje dobrze, więc je zjemy, historie są zabawne, więc zwrócimy na nie uwagę. Ale dla pisarzy prawdziwym przełomem jest odkrycie tego, co wyzwala to cudowne poczucie przyjemności, które odczuwamy, gdy wciąga nas historia. To nie jest liryczny język, świetne postacie, realistyczne dialogi czy żywe obrazy. Nie.

Ciekawość jest wyzwalaczem.

Innymi słowy, chęć dowiedzenia się, co dzieje się dalej. To uczucie przyjemności jest w rzeczywistości przypływem dopaminy. To nasza neuronalna nagroda za ciekawość, zachęcająca nas do czytania, dopóki nie znajdziemy odpowiedzi.

Ta informacja zmienia zasady gry dla pisarzy. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak często jesteśmy przekonani, że „umiejętność posługiwania się słowami” przyciąga czytelników. Innymi słowy są służebnicą opowieści; historia jest tym, co urzeka mózg.

Mając to na uwadze, nauczmy się, jak podpiąć czytelnika.

1. Zaskocz nas

Niespodzianka przyciąga naszą uwagę, przeciwstawiając się naszym oczekiwaniom. Jesteśmy zaprogramowani, aby natychmiast zacząć zastanawiać się, co się właściwie dzieje, aby lepiej ocenić, czy zaraz zostaniemy uderzeni, czy pocałowani.

Właśnie w ten sposób historia przykuwa uwagę mózgu: natychmiast dając nam znać, że nie wszystko jest takie, jak się wydaje – tak, zaczynając od zdania początkowego.

Pierwsze pytanie czytelnika brzmi: „O czym jest ta historia?” To, o co tak naprawdę pytają, to: „Jaki problem musi rozwiązać protagonista i co będzie musiała pokonać, aby to zrobić?” Jest to tak zwany problem fabularny, który definiuje długie, fabularne poszukiwanie głównego bohatera.

Pomyśl o problemie z historią jako o miarze, która pozwala czytelnikom przewidzieć, co będzie dalej. Historia bez miary to tylko zbiór przypadkowych zdarzeń – a jakże nudne to jest?

2. Spraw, abyśmy to poczuli

Nauka dowiodła, że ​​mózg wykorzystuje emocje, a nie rozum, aby ocenić, co jest dla nas ważne, a co nie. Nasze uczucia – a nie jakaś „obiektywna” logika – kierują każdym naszym wyborem. Nic więc dziwnego, że jeśli chodzi o historię, jeśli nie czujemy, to nie czytamy.

W fascynującej opowieści czytelnik wślizguje się w skórę bohaterki i staje się wrażliwy – czuje to, co czuje, chce tego, czego chce, boi się tego, czego się boi.

Oznacza to, że protagonistka musi reagować na wszystko, co się dzieje, więc rozumiemy, jak to rozumie. Tu leży prawdziwa historia — często odzwierciedla się to w różnicy między tym, co mówi postać (Tak, Reginaldzie, oczywiście, że się z tobą ożenię) a tym, co naprawdę myśli (o ile obiecasz, że nigdy mnie nie dotkniesz) .

3. Wpuść nas na cel bohatera

Każdy ma program – ty, ja i każdy bohater warty swojej soli. Jesteśmy zaprogramowani, aby kierować się celami i to dobrze. Jak przenikliwie mówi kognitywista Steven Pinker: „Bez celu wszystko jest bez znaczenia”.

Dlatego od razu musimy poznać program bohatera. Innymi słowy: czego on chce? Co ważniejsze, dlaczego tego chce? I wreszcie, jaki wewnętrzny problem musi przezwyciężyć, aby to osiągnąć?

Dlaczego to takie ważne? Bo wszystko, co dzieje się w opowieści, nabiera znaczenia i emocjonalnej wagi w zależności od tego, czy przybliża go do celu, czy oddala od niego. Jeśli nie wiemy, jaki jest jego cel, nie mamy pojęcia, do czego wszystko się składa, więc historia jest bezczynna.

4. Powiedz nam tylko to, co musimy wiedzieć

Ponad 11 000 000 informacji bombarduje nasze pięć zmysłów co sekundę. Abyśmy nie byli przytłoczeni, nasz mózg przesiewa je z prędkością warp, oddzielając to, co musimy wiedzieć, od tego, co możemy bezpiecznie zignorować. W ten sposób 99,9 procent wszystkich przychodzących danych jest beztrosko odrzucanych.

To samo dotyczy historii. Twój czytelnik jest zaprogramowany tak, aby zakładać, że wszystko, co mu powiesz, jest tam na zasadzie potrzeby, aby wiedzieć. Oznacza to, że jeśli wprowadzisz rzeczy, o których nie musimy wiedzieć, i tak wczytamy się w to znaczenie. I będzie to z natury złe znaczenie, ponieważ nie ma „właściwego”. Możesz zobaczyć, dokąd to zmierza. Najbardziej przydatną umiejętnością, jaką może rozwinąć pisarz, jest umiejętność zabijania swoich ukochanych z zapałem, jeśli to możliwe.

5. Podaj nam szczegóły

Nie myślimy abstrakcyjnie; myślimy w konkretnych obrazach. Jeśli tego nie widzimy, nie czujemy tego, a więc nie ma to na nas wpływu. Na przykład, kiedy myślisz o „miłości”, nie wyobrażasz sobie pojęcia, wyobrażasz sobie obrazy, które przywołują dla ciebie pojęcie miłości. Każdy z nas prawdopodobnie widzi zupełnie inny, specyficzny obraz (pomimo fantazji Johnny'ego Deppa).

Krótko mówiąc, docieramy do uniwersalności tylko poprzez bardzo konkretną. Dlatego, jak lubię mówić, historia jest w szczegółach. Jednak pisarze często piszą niejasne ogólnikami, nawet o tym nie wiedząc.

Jak co, pytasz? Weź proste zdanie, takie jak: Freddy miał ciężki dzień w pracy. To dobre zdanie, ale nie mamy pojęcia, co Freddy uważa za ciężki dzień, co się właściwie wydarzyło, ani nawet jaka jest jego praca. W końcu ciężki dzień jako barista w Boise bardzo różni się od ciężkiego dnia jako torreador w Barcelonie. Być specyficznym. Użyj testu szeroko zamkniętych oczu. Jeśli zamkniesz oczy, czy to zobaczysz? Jeśli nie, to i czytelnik nie.

6. Daj nam konflikt

Nie lubimy konfliktów – to znaczy w prawdziwym życiu. Od przedszkola naszym celem jest „dobrze współpracować z innymi”. Nic więc dziwnego, że konflikt może sprawić, że poczujemy się niekomfortowo. W rezultacie pisarze są często zbyt mili dla swojego bohatera. Zamiast postawić go w naprawdę trudnej sytuacji, podchodzą do niej na palcach, a następnie zręcznie go ratują w samą porę. Oprzyj się tej pokusie.

To konflikt, po który przychodzą czytelnicy, aby mogli pośrednio doświadczyć tego, czego skrupulatnie unikali w prawdziwym życiu. Chcą wiedzieć, ile kosztowałoby – emocjonalnie – podjęcie takiego ryzyka. I ostatecznie, co mogą zyskać.

Więc bądź złośliwy dla swojego bohatera, spraw, by stawił czoła wszelkim demonom, które go powstrzymują. To nie tylko dla jego własnego dobra, ale także dla czytelnika.

7. To musi mieć dla nas sens

Mózg analizuje wszystko pod kątem przyczyny i skutku – rzeczywiście zakładamy, że przyczynowość jest spoiwem wszechświata. Kiedy więc historia nie podąża za wyraźną trajektorią przyczynowo-skutkową, mózg nie wie, co z nią zrobić. W rzeczywistości może to wywołać uczucie fizycznego niepokoju, nie wspominając o przytłaczającym pragnieniu wyrzucenia książki przez okno.

Dobrą wiadomością jest to, że jeśli chodzi o utrzymanie twojej historii na właściwym torze, sprowadza się to do mantry, jeśli w takim razie. Jeśli jeszcze raz zgłoszę się chory (działanie), to zostanę zwolniony (reakcja), więc lepiej wstanę z tego przytulnego łóżka (decyzja).

Akcja, reakcja, decyzja — to napędza historię. Historia od początku do końca musi podążać wyraźną trajektorią przyczynowo-skutkową, dzięki czemu widzimy konsekwencje każdego działania. To mówi nam, do czego się sumują, co pozwala nam z niecierpliwością przewidzieć, co może się wydarzyć. Witaj dopamina, witaj czytelniku!

O autorze:
Lisa Cron jest instruktorką programu UCLA Extension Writers' Program i autorką Wired for Story: The Writer's Guide to Using Brain Science to Hook Readers from the First Sentence. Odwiedź jej bloga.