7 najlepszych autorów palestyńskich: poznaj świat z nowej perspektywy

Poznaj głębię ludzkiej odwagi i odporności dzięki najlepszym autorom palestyńskim i ich najbardziej uznanym dziełom.

Od dziesięcioleci Palestyńczycy są narodem toczącym wojny, przesiedlonym na całym świecie i walczącym o zachowanie dziedzictwa i kultury swojej ojczyzny. Wielu pisarzy, którzy uważają się za Palestyńczyków, nie widziało swojej ojczyzny od lat, a być może nigdy, i może pisać po arabsku, hebrajsku lub w ogóle w innym języku. W rezultacie literatura palestyńska jest misternie utkanym gobelinem odmiennych głosów i ich wspólnych doświadczeń oporu, wygnania, tęsknoty i straty.

Chociaż zdefiniowanie literatury palestyńskiej jest trudne, jedną wspólną cechą jest liryzm, który wielu określa jako prozę poetycką. Być może ta cecha ma swoje korzenie w żartobliwości języka arabskiego lub długiej poetyckiej tradycji kultury. Jednak fragmentaryczna, nieuchwytna natura palestyńskiej prozy odzwierciedla również nieustanne poszukiwanie przez ludzi poczucia miejsca i tożsamości. Jeśli interesują Cię audiobooki, sprawdź najlepsze książki historyczne na audible!

1. Mahmoud Darwish, 1941 – 2008

Mahmoud Darwish miał zaledwie siedem lat, kiedy Izrael został ogłoszony państwem i rozpoczęło się wypędzenie setek tysięcy Palestyńczyków z ich domów. Siły Obronne Izraela zrównały z ziemią jego rodzinną wioskę, aby uniemożliwić powrót jego ludu. Chociaż pozostali w Izraelu, wysiedlona rodzina Darwisha dużo się przemieszczała przez pozostałą część jego dzieciństwa.

Niedługo po ukończeniu szkoły średniej Darwish opublikował swój pierwszy tomik poezji. Wkrótce przeniósł się do ZSRR na studia i wstąpił do Organizacji Wyzwolenia Palestyny. W tym celu nie pozwolono mu wrócić do kraju przez 20 lat. Darwish opublikował w swoim życiu ponad 30 tomów poezji i osiem powieści i jest powszechnie uważany za narodowego poetę Palestyny.

Darwish cierpiał na choroby serca i wiedział, że zbliża się jego śmierć, kiedy napisał i opublikował swoje najbardziej znaczące dzieło prozatorskie, In the Presence of Absence . Jest to poruszająca, mistrzowska ostatnia pieśń miłosna do Palestyny ​​i jej ludu.

„Chodź ze mną dziś wieczorem, abyśmy mogli uczynić dzisiejszy wieczór wspólną przeszłością”, mówi ten, którego dręczy tęsknota. Pójdę z tobą, aby jutro się podzielić, mówi ten, który cierpi z miłości”.

Mahmoud Darwish, W obecności nieobecności

2. Mourid Barghouti, 1944 – 2021

Mourid Barghouti urodził się na Zachodnim Brzegu, ale jako młodzi dorośli pojechali do Egiptu, aby studiować literaturę angielską na Uniwersytecie w Kairze. Kiedy tam był, wybuchła wojna między Izraelem a krajami arabskimi, więc zabroniono mu powrotu do domu. Mógł znieść 30 lat wygnania, zanim będzie mógł ponownie odwiedzić swoją ojczyznę.

Barghouti jest przede wszystkim poetą. Opublikował 12 tomików poezji, które w 1997 roku zostały połączone w 700-stronicowe wydanie „Complete Works”. U szczytu sławy Barghouti regularnie czytał w zatłoczonych obozach dla uchodźców i zatłoczonych arenach. Chociaż wydarzenia z jego przeszłości niezaprzeczalnie wpływają na jego twórczość, Barghouti unika komentarzy politycznych w swojej poezji. Woli skupiać się na osobistych, ludzkich konsekwencjach trwającego zamieszania.

Kiedy Barghouti w końcu mógł wrócić do domu z dzieciństwa, odkrył, że dom, który pamiętał, już nie istniał. To doświadczenie zainspirowało jego wspomnienia, I Saw Ramallah , w których opisuje, jak czuł się tak samo wysiedlony w swojej ojczyźnie, jak czuł się przez dziesięciolecia za granicą.

„Spokój miejsca wygnania i jego pragnienie bezpieczeństwa nigdy nie jest w pełni zrealizowane. Ojczyzna nie opuszcza ciała aż do ostatniej chwili, chwili śmierci”.

Mourid Barghouti, Widziałem Ramallah

3. Hala Alyan, 1986 –

Kiedy matka Hali Alyan była z nią w ósmym miesiącu ciąży, obmyśliła plan, który miał zmienić ich życie. Postanowiła „odwiedzić” swojego brata w Illinois, zostawiając palestyńskiego męża w Kuwejcie. Podczas wizyty urodziła się Alyan, co oznaczało, że wróci na Bliski Wschód z amerykańskim paszportem. Później, kiedy jej rodzina starała się o azyl w USA, paszport Alyan miał zapewnić im wjazd.

Alyan mówi, że była naocznym świadkiem pokoleniowej traumy wynikającej z przesiedlenia. Od dawna czuła, że ​​nie należy nigdzie i wszędzie jednocześnie ze względu na historię swojej rodziny. Alyan, psycholog kliniczny, bada te idee i skomplikowaną historię narodu palestyńskiego w swojej wielokrotnie nagradzanej poezji i prozie.

Debiutancka powieść Alyan, Salt Houses , zdobyła Pokojową Nagrodę Literacką Dayton, Arab American Book Award i została wymieniona przez NPR jako Książka Roku. Ta liryczna opowieść obejmuje trzy pokolenia wysiedlonej rodziny palestyńskiej i jest kroniką nieustannego bólu serca i odwagi ludzi walczących o znalezienie poczucia domu.

„A życie, życie zmiotło ją jak małą muszlę na piasku, obmyło ją i teraz nagle jest stara. Jej matka nie żyje. Nie ma nikogo, kto zadałby jej pytania, które powinna zadać”.

Hala Alyan, Domy solne

4. Sahar Kalif, 1941 –

Sahar Kalifeh, piąta urodzona z 8 dziewczynek w swojej rodzinie, od najmłodszych lat wierzyła, że ​​bycie kobietą jest bezwartościowe. Zaraz po ukończeniu szkoły średniej została zmuszona do poślubienia mężczyzny, którego nie kochała i spędziła następne 13 lat spowita strachem i nieszczęściem. Jej jedyną pociechą podczas tych długich, samotnych lat były jej książki.

W końcu Kalifa rozwiodła się z mężem i przeprowadziła do domu z rodzicami. Zapisała się na Uniwersytet Birzeit, gdzie uzyskała tytuł licencjata z języka angielskiego. Następnie otrzymała stypendium Fulbrighta, aby kontynuować studia w USA, uzyskując ostatecznie tytuł magistra filologii angielskiej i doktorat. w literaturze amerykańskiej i studiach kobiecych. Od tego czasu opublikowała 11 powieści, siedem przetłumaczonych na język angielski i założyła Centrum Spraw Kobiet, aby bronić praw kobiet w Ghazie.

W centrum wszystkich powieści Kalifeh znajduje się walka Palestyńczyków pod izraelską okupacją, a zwłaszcza los kobiet z jej ojczyzny. Jej najnowsza powieść, Moja pierwsza i jedyna miłość , opowiada historię młodej kobiety, która wraca do swojego kraju po wielu latach wygnania. Tam zakochuje się w młodym bojowniku o wolność i dzięki ich romansowi odkrywa skrywane rodzinne sekrety.

„Chodzimy w rękawie i masce i przed wyjściem stajemy przed lustrem, żeby upewnić się co do wyglądu, żeby nie rozgniewać ulicy i szejka meczetu. Baliśmy się meczetu, ulicy i ludzkich spojrzeń. Zaczęliśmy się bać”.

Sahar Kalifeh, Moja pierwsza i jedyna miłość

5. Gassan Hanafani, 1936 – 1972

Gassan Hanafani był trzecim z ośmiorga dzieci urodzonych w rodzinie z klasy średniej mieszkającej w okupowanym przez Brytyjczyków palestyńskim mieście Acre. Jako dziecko uczył się w prestiżowej francuskiej szkole misyjnej w Jaffie, ale został zmuszony do jej opuszczenia w wieku 12 lat, kiedy jego rodzina została zesłana do Libanu. Później studiował literaturę arabską na Uniwersytecie w Damaszku i stał się znany jako jeden z najważniejszych pisarzy arabskich ery nowożytnej.

Jako młody dorosły Hanafani został dziennikarzem, pracującym głównie dla serwisów informacyjnych o tematyce politycznej. Przede wszystkim pracował jako redaktor tygodnika dla Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny. Ta kontrowersyjna grupa często brała udział w porwaniach samolotów i zamachach bombowych w celu walki z izraelskimi rządami. W wyniku swojego zaangażowania w grupę Hanafani został zamordowany w zamachu bombowym na samochód, gdy miał zaledwie 36 lat.

Men in the Sun , najsłynniejsza powieść Hanafaniego, opowiada o trzech palestyńskich uchodźcach, którzy próbują przekroczyć granicę z Kuwejtem w poszukiwaniu pracy i lepszego życia dla swoich rodzin. Jest świadectwem odwagi Palestyńczyków i intymnym spojrzeniem na skutki wojny i wywłaszczeń. Men in the Sun jest uważany za jedno z najbardziej kultowych dzieł współczesnej literatury arabskiej.

„W ciągu ostatnich dziesięciu lat nic nie robiłeś, tylko czekałeś… Zajęło ci dziesięć długich, głodnych lat, zanim uwierzyłeś, że straciłeś drzewa, dom, młodość i całą wioskę”.

Ghassan Kanafani, Mężczyźni w słońcu

6. Zuzanna Abulhawa, 1970 –

Powiedzieć, że Susan Abulhawa miała burzliwe dzieciństwo, byłoby niedopowiedzeniem. We wczesnych latach życia ona i jej rodzice będący uchodźcami palestyńskimi podróżowali między Jordanią, Kuwejtem, Stanami Zjednoczonymi i Palestyną. W wieku dziesięciu lat została oddzielona od rodziców i przez trzy lata mieszkała w jerozolimskim sierocińcu. Potem krótko mieszkała z ojcem w Stanach Zjednoczonych, zanim trafiła do systemu opieki zastępczej, gdzie pozostała do emancypacji w wieku 17 lat.

Abulhawa samodzielnie ukończyła szkołę średnią, college i studia podyplomowe. Następnie przez kilka lat pracowała jako badacz w firmie farmaceutycznej, zanim została pisarką. Od tego czasu Abulhawa opublikowała trzy powieści, które zostały docenione przez krytyków i zdobyła liczne nagrody literackie. Jest także aktywistką praw człowieka i założycielką Playgrounds for Palestine, której celem jest zapewnienie najmłodszym Palestyńczykom bezpiecznych miejsc spotkań.

Pierwsza powieść Abulahawy, Mornings in Jenin, sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy i została przetłumaczona na 32 języki. To wielopokoleniowa opowieść o rodzinie uchodźców przymusowo wywiezionych z wiejskiej wioski przez nowo utworzone państwo izraelskie pod koniec lat czterdziestych. Przez 60 lat rodzina doświadczała ogromnej miłości i straty, zmagając się z poszukiwaniem domu i tożsamości.

„Twardość znalazła żyzną glebę w sercach Palestyńczyków, a ziarna oporu wbiły się w ich skórę. Wytrzymałość ewoluowała jako cecha charakterystyczna społeczeństwa uchodźców. Ale ceną, jaką zapłacili, było ujarzmienie delikatnej wrażliwości”.

Susan Abulhawa, Poranki w Dżeninie

7. Adania Szibli, 1974 –

Adania Shibli urodziła się na Zachodnim Brzegu zaledwie kilka lat po rozpoczęciu izraelskiej okupacji. Jako dziecko doświadczyła na własnej skórze okropności wojny, zinstytucjonalizowanej dyskryminacji i represji. Shibli ostatecznie uzyskał stopień doktora. w dziedzinie mediów i kulturoznawstwa na Uniwersytecie w Nottingham. Oprócz pisania pracowała w niepełnym wymiarze godzin jako profesor filozofii i kulturoznawstwa na Uniwersytecie Birzeit w Palestynie.

Shibli biegle włada sześcioma językami, ale pisze tylko po arabsku. Napisała kilka powieści, esejów, sztuk teatralnych i opowiadań, które były szeroko publikowane na całym świecie. Styl pisania Shibli jest wyjątkowy, ponieważ jest nieliniowy, czasami bardziej poetycki niż prozą. Jej najnowsza powieść Minor Detail była finalistką National Book Award i była nominowana do nagrody Bookera.

Minor Detail to opowieść o dwóch kobietach żyjących w Palestynie w dwóch różnych okresach. Jest to historia współczesnej kobiety z Ramallah, która ma obsesję na punkcie rozwikłania historii młodej kobiety, porwanej, zgwałconej i pochowanej przez izraelskich żołnierzy wiele lat wcześniej. W swej istocie Minor Detail opowiada o zmaganiach, z jakimi zmagają się poszczególni Palestyńczycy, gdy próbują poskładać swoje historie w obliczu trwającego braku władzy. Szukasz więcej? Sprawdź nasze najlepsze eseje o historii!

„Granic narzuconych tutaj między rzeczami jest wiele. Trzeba na nie zwracać uwagę i nawigować po nich, co ostatecznie chroni wszystkich przed niebezpiecznymi konsekwencjami”.

Adania Shibli, Drobny szczegół